Otwieramy głowy

- Proszę pani jest błąd! - zawyrokowała moja uczennica. - W programie konkursu napisali, że mamy znać obraz Vermeera - "Dziewczyna pisząca list" a takiego obrazu w ogóle nie ma. Jest tylko "Dziewczyna CZYTAJĄCA list!" No więc: proszę,  odszukałam zaginiony obraz Vermeera i wraz z dwoma pozostałymi, zatytułowanymi "Oficer i roześmiana dziewczyna" oraz "Przerwana lekcja muzyki" omówiłam w prezentacji. To moje pierwsze w życiu nagranie,  bo byłam chora i nie mogłam się spotkać z uczniami ani nas żywo,  ani online,  więc ma trochę niedostatków. Mam np. zatkany nos.  Ale jeśli wybaczcie mi kilka zająknięć i językowych potknięć, to dzielę się efektem.

  Nowy rok szkolny rozhulał się już na dobre, a wraz z nim zrodziły się nowe pomysły i potrzeby. Jakoś tak mi się ułożyło w tym roku, że jedna z klas ma zestaw bardzo krótkich lektur, co wywołuje u jednych euforyczne podrygiwania, u innych natomiast jęki zawodu. Zarówno na pierwszych, jak i na drugich wymyśliłam najprostszy sposób - wyzwanie czytelnicze, które ochoczo nagrodzę dodatkowym stopniem. Zabawa polega na wypełnieniu karty pracy, dotyczącej nadobowiązkowo przeczytanej książki, ale o nie, nie... nie zupełnie dowolnej. Już widzę te "nadprogramowo" przeczytane "Pimpusie Sadełka" wygrzebane z zamierzchłej przeszłości czytelniczej w nadziei otrzymania piątki i hurtowo wypełniane karty kolejnych części "Baśnioboru". Nie. W wyzwaniu chodzi o to, aby odkryć coś nowego. Coś, co przeczytało się specjalnie w tym celu - zatem w grę wchodzą wszystkie książki, nie będące na liście omawianych w klasie lektur, za to we fragmentach znajdujące się w podręczniku. Ja

Zaskakujące, jak nutka rywalizacji sprawia, że nawet gramatyczne ćwiczenia zaczynają jawić się jako niezwykle atrakcyjne, a niemalże zdyszani z emocji uczniowie pytają, czy takich lekcji będzie więcej... Przedstawiam ćwiczenia powtórzeniowe ze składni zdań złożonych współrzędnie i podrzędnie, ułożone w rodzaj domina - aby rozwiązać zadanie drugie - trzeba mieć rozwiązanie pierwszego, aby trzecie - drugiego i tak dalej. Na końcu czeka wspaniałe tajne hasło, które w odpowiednim czasie przekazane nauczycielowi przynieść może miłą niespodziankę - np. w postaci oceny za pracę na lekcji. W zestawie:  1) podział spójników na współrzędne i podrzędne; 2) łączenie w pary spójników współrzędnych z modelami wykresów zdań zł. współrzędnie; 3) spójnikowe memory; 4) dobieranie zdań złożonych i wielokrotnie złożonych do wykresów; 5) zadawanie pytań na podstawie spójników podrzędnych; 6) interpunkcja zdań złożonych. Czas potrzebny na wykonanie: 20-30 min.

Na świecie są trzy rzeczy godne uwagi - ę, ą i syrenie ogony. :) Przedstawiam zatem materiały, które łączą te trzy cudowności pod hasłem "Chrońmy ogonki!" w spójny zestaw w sam raz na Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego. 1) Prezentacja dotyczy używania znaków diakrytycznych, w szczególności zaś zwraca uwagę na zanikające nosówki i ortograficzne trudności z zapisem "ą" i "ę". 2) Krzyżówka pozwala natychmiast w praktyce przetestować wpisywanie "ą" i "ę" na klawiaturze oraz powtórzyć poznane reguły. 3) Plakaty natomiast to karty pracy, przedstawiające syrenie ogony, których łuski stworzone są z szeregu "ą" i "ę" - można je pokolorować po wydrukowaniu lub w Paincie za pomocą kubła z farbą. Ozdobione ogony stworzą imponującą galerię - ale przestrzegam - nawet nie próbujcie wybrać najpiękniejszego. :) (Link do szablonów w punkcie trzecim)   Chrońmy ogonki!

Każdy, kto choć raz wszedł na strych starego domu, wie, że nie ma lepszego miejsca do prowadzenia lekcji o rzeczowniku! Przedstawiam Wam więc pewien genial.ny, wirtualny strych , który trzeba uporządkować za pomocą czterech ćwiczeń przygotowanych w LearningApps: pierwsze polega na segregacji przedmiotów wg ich rodzaju... gramatycznego; drugie na uporaniu się ze stertą przypadkowych pudeł za pomocą... przypadków; trzecie na zamknięciu słońca w skrzyni, a myśli w umyśle, czyli oddzieleniu rzeczowników konkretnych od abstrakcyjnych; czwarte zaś to rozpoznawanie sadzonek po ich korzonkach, to jest - przypadków po końcówkach. Mniej więcej. :)  Uwaga! Kolejne zadania chronione są kodami, przejście do następnego ćwiczenia możliwie jest tylko po poprawnym wykonaniu ćwiczenia, które je poprzedza.  Na koniec uczeń będzie musiał jeszcze odnaleźć ukryty kod, który przekaże nauczycielowi w dowód ukończenia zadania. W zależności od potrzeb nauczyciel może go wykorzystać na różne sposoby:  "wymi

  Znacie ten obrazek, który przedstawia, jak to dawniej skruszony z powodów ocen bywał uczeń, a teraz skruszony bywa nauczyciel? Powodem skruchy (poczucia winy, strachu) jednego i drugiego nie są zresztą same stopnie, ale reakcja rodziców - oni jedni nie zmieniają się na tym rysunku prawie wcale. Stale osadzeni są w roli tych, na których spoczywa ostateczna odpowiedzialność wyegzekwowania efektów nauczania. Kluczem do ułożenia relacji z rodzicami jest uwolnienie ich z poczucia tej odpowiedzialności. Nadszedł koniec semestru - czas trudny dla wszystkich.  Warto jednak w natłoku przyjmowania ostatnich, rozpaczliwych poprawek, uzupełnień wszelkiej maści, wypełniania stert dokumentów i pisania sprawozdań, których i tak nikt nie czyta -  znaleźć czas na napisanie krótkiego podsumowania, które wyślemy do rodziców. Kilka zwięzłych, ludzkich i pogodnych zdań o tym jak minął semestr, garść planów na następne miesiące. Bez szczegółów programowych (kto by to zniósł) - raczej to, co istotne, czyli

Stare, dobre czasy, środek stacjonarnej lekcji. Właśnie w najlepsze odgrywamy scenkę z wiersza Twardowskiego, wiecie, tego, który zaczyna się od słów „ryczą w klasie”, nad wyraz zresztą udatnie, kiedy uchylają się drzwi i w szparze pojawia się czyjaś zatroskana głowa: - Sorry - czytam z ruchu warg. - Wydawało mi się, że cię tu nie ma. Cóż, jestem. Po prostu nigdy szczególnie nie zależało mi na tym, aby wsłuchiwać się na lekcji w brzęczenie much czy tykanie zegara i nie bałam się podejmowania aktywności, powodujących… hm, pewne odstępstwa od akustycznej normy.  Miewałam jednak w chwilach takich odwiedzin niemiłe poczucie, że hałas, który generuję, świadczy źle o mnie jako o nauczycielu i bywało, że próbowałam później hałasować po cichu, co poza niezapomnianą scenką pantomimicznych okrzyków, nie przynosiło nikomu specjalnych korzyści.  Bo hałas trzeba zrozumieć, znaleźć dla niego miejsce, oswoić i korzystać z niego, dokładnie tak, jak korzysta się z innych środków wyrazu - tylko wtedy mo

  Szczęśliwie udało mi się kiedyś pozyskać zaufanie pewnego Łobuza. Nie jestem dokładnie pewna, jak to się stało, dość, że zostałam wtajemniczona w ściśle tajne plany zrobienia ściśle tajnego graffiti . Jak wiadomo, wszyscy dopuszczeni do ściśle tajnych planów zobowiązani są utrzymać je w stanie absolutnego utajnienia, a wszelkie uwagi krytyczne winni zachować dla siebie, jeśli nie chcą być okrzyknięci zdrajcą podłym lub tchórzem. Oczywiście bardzo nie chciałam być ani jednym, ani drugim, nie pozostało mi więc nic innego jak spędzić noc… no, może nie zakapturzona pod murem szkoły, ale prawie, bo na zgłębianiu zagadnień sztuki ulicznej, aby nazajutrz podjąć merytoryczną i fascynującą dyskusję o granicach artyzmu i wandalizmu, dając tym samym szansę Łobuzowi i spółce na świadome podjęcie ostatecznej decyzji. I tak powstała prezentacja w Prezi Classic - Street art, czyli sztuka uliczna , przetestowana w boju nie raz i nie dwa, nigdy nie zawiodła. Korzystam z niej na nieplanowanych zastęps

Pisanie charakterystyki nie należy do moich ulubionych metod na omawianie lektury i tylko jedną jedyną książkę przeznaczam do wałkowania tej mało kreatywnej (choć przyznaję, że ważnej) formy - i jest nią „Hobbit, czyli tam i z powrotem” wiadomego autora. Nie dlatego, żeby „Hobbit” nie dostarczał innych bardziej pasjonujących tematów, ale Bilbo Baggins jest wyjątkowo wdzięcznym obiektem do opisywania. No i jest bohaterem dynamicznym. Zapewne w tej praktyce nie pozostaję odosobniona, dlatego chciałam się z Wami podzielić materiałem, który przygotowałam na rozgrzewkę za pomocą genialnego genial.ly. Równie dobrze może on posłużyć jako otwarcie cyklu zajęć z powieścią, inspirację do stowrzenia opowiadania na motywach lektury czy stworzenie opisu wnętrza. Jest na tyle uniwersalny, że można go wykorzystać w różnych celach. Jest to cyfrowy escape room ilustrowany kadrami z filmu i cytatmi z Tolkiena, zatytułowany „W hobbiciej norce”. Fabuła jest następująca: uczniowie wcielają się w postać Bom

    Wyzwanie przed jakim stanęła polska edukacja w czasie epidemii ukazało bardzo wyraźnie, jaką funkcję pełni nauczyciel w całym tym systemie. Oczywiste jest, że nie można sprowadzić go do roli egzekutora materiału przeznaczonego do opanowania czy też, przypominającego alarm w kalendarzu, podajnika numerów stron do przeczytania. Wówczas znakomicie mógłby go stale zastąpić raz a dobrze opracowany skrypt. Kiedy po zaliczonych celująco praktykach, uskrzydlona, pełna wzniosłych ideałów i głodna wymiany myśli zjawiłam się na egzaminie zawodowym, profesor, który mnie egzaminował i niezwykle mi wówczas imponował swoim nietuzinkowym podejściem do nauczania, zadał mi, jeszcze w progu, następujące pytanie: "Po co nauczyciel wchodzi na lekcję?" Ucieszyłam się, że nie zaczyna od sztampowego pytania z metodologii i siadając z lekką nonszalancją, odpowiedziałam bez namysłu, ale z przekonaniem: "żeby się spotkać z uczniami." Jakież było moje zdziwienie, gdy ta odpowiedź nie zadow